ਦੋਸਤੋ, ਪਿਛਲੀ ਪੋਸਟ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਡ੍ਰੀਮ ਵਿਜ਼ਿਟ ਦੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਪੋਸਟ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਆਪਣੇ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਾਂਗਾ।
ਮਨੁੱਖ (ਆਤਮਾ) ਨਹੀਂ ਮਰਦਾ, ਉਹ ਕੇਵਲ ਰੂਪ ਬਦਲਦਾ ਹੈ
ਅੱਜ ਤੋਂ ਦੋ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ, ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਬੁਢਾਪਾ ਮੌਤ ਦਾ ਮੁੱਖ ਕਾਰਨ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਲੰਬੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਵੀ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਇਕ ਇਤਫ਼ਾਕ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਸਾਹ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਕੋਰੋਨਾ (ਕੋਵਿਡ -19) ਵੀ ਸਾਹ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਫੈਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸਰੀਰਕ ਅਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਸੁਭਾਅ ਨਾਲ, ਉਹ ਕੋਮਲ, ਭਾਵੁਕ, ਸੁਹਾਵਣੀ ਸੋਚ ਵਾਲੀ ਅਤੇ ਹਸਮੁੱਖ ਸੀ। ਕਦੀ-ਕਦੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮੋਹਮਾਯਾ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਗ੍ਰਸਤ ਪਾਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧ ਪਿਆਰ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਵੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਦਿਆਲੂ ਮਨੁੱਖੀ ਸੁਭਾਅ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਭਰੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਮਹਿਨਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਚੰਗੇ ਅਤੇ ਮਾੜੇ ਦੀ ਚੰਗੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਰੱਖਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀਆਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਚੰਗੇਪਣੇ ਲਈ ਚਿੰਤਤ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਡਰਾਉਣ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਦੇਣਾ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਸੀ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਸੋਚਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਘਰੇਲੂ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੀ ਸੀ। ਮਰਨ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਦੁੱਖ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰਾ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉੱਨਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਦੇ ਲਗਭਗ 15 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਉੱਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲਿਆ। ਇਹ ਇਕ ਅਜੀਬ ਸ਼ਾਂਤੀਪੂਰਨ ਹਨੇਰਾ ਸੀ। ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਭਰਨ ਯੋਗ ਗੁੱਡਾ ਹਨੇਰਾ ਸੀ। ਪਰ ਆਮ ਹਨੇਰੇ ਦੇ ਉਲਟ, ਇਸ ਵਿਚ ਚਮਕਦਾਰ ਮਸਕਰ ਵਰਗੀ ਚਮਕ ਸੀ। ਇਹ ਲਗਾਵ ਜਾਂ ਅਗਿਆਨਤਾ ਦੁਆਰਾ ਡੁੱਬਦੀ ਇੱਕ ਰੂਹ ਦੀ ਕੁਦਰਤੀ ਚਮਕ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਨੇਰੇ ਦੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਸਪਸ਼ਟ ਤੌਰ’ ਤੇ ਪਛਾਣ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਰੂਪ ਉਸ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਏਨਕੋਡ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਭਾਵ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਰੂਹ ਦਾ ਹਨੇਰਾ ਉਸਦੇ ਗੁਣਾਂ ਅਤੇ ਕਰਮਾਂ (ਸਰੂਪ) ਅਨੁਸਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹੋ ਗੁਣ ਅਤੇ ਕਰਮ ਅਗਲੇ ਜਨਮ ਵਿਚ ਉਸੇ ਹਨੇਰੇ ਤੋਂ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰਾ ਹਨੇਰਾ ਇਕੋ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਲੁੱਕ ਪਸੰਦ ਆਇਆ। ਇਹ ਅਸਮਾਨ ਵਾਂਗ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੁੱਲਾ ਅਤੇ ਚੌੜਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਵੈ-ਬੋਧ ਵਰਗਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਇਸ ਵਿਚਲੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਅਨੰਦਮਈ ਗੁਣ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੇ ਦਮਨ ਜਾਂ ਦਾਬ ਦੁਆਰਾ ਢਾਕੇ ਹੋਏ ਜਾਪਦੇ ਸਨ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਦਬਾਅ ਨੂੰ ਅਗਿਆਨਤਾ, ਲਗਾਵ, ਦਵੈਤ, ਮੋਹਮਾਯਾ, ਕਰਮ ਸੰਸਕਾਰ ਆਦਿ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਅਸਮਾਨ ਦੇ ਵਿਸਤਾਰ ਵਾਲਾ ਸੂਰਜ ਗ੍ਰਹਿਣ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਢਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਸੰਘਣੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਕਾਲੇ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਜਾਂ ਚਮਕਦਾਰ ਮਸਕਾਰੇ ਵਰਗੀ ਚਮਕ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਸਨੂੰ ਰੂਹ ਦਾ ਅਗਿਆਨਤਾ ਦੇ ਪਰਦੇ ਨਾਲ ਢਕਣਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸਨੂੰ ਅਗਿਆਨਤਾ ਦੇ ਬੱਦਲ ਤੋਂ ਸੂਰਜ ਵਰਗੀ ਆਤਮਾ ਦਾ ਢਕਣਾ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਉੱਨਾਂਨੇ ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਠੀਕ ਹਾਂ। ਉੱਨਾਂਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੀ ਵਾਪਰੇਗਾ। ਪਰ ਮੈਂ ਇਥੇ ਠੀਕ ਹਾਂ।” ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉੱਨਾਂ ਨੂੰ ਉੱਨਾਂਦੀ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਥੇ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸ਼ੱਕ ਦੇ ਨਾਲ ਪੂਰਨ ਵਰਗੀ ਮੰਨਦੀ ਜਾਪਦੀ ਸਨ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਘਾਟ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਉਸ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸ਼ੱਕ ਦੇ ਨਾਲ ਰੱਬ ਮੰਨ ਰਹੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਂਨ੍ਹਾਂਨੇ ਉਸ ਸ਼ੱਕ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਹੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉੱਨਾਂਨੂੰ ਉੱਨਾਂਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਸਮੇਂ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਆਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਵਧਾਉਂਦਾ ਅਤੇ ਉੱਪਰ ਵੇਖਦਾ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਅਸਮਾਨ ਉੱਤੇ ਜਾਵੇਗੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਸੁਣਿਆ। ਮੈਂ ਉੱਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪੁੱਛਦਿਆਂ ਨੁੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਲਾਇਲਾਜ ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਾ ਇਕ ਕਾਰਨ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ 25 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਮਹਾਨ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਮੇਰੇ ਆਤਮ ਗਿਆਨ ਬਾਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਕੁੰਡਲਨੀ ਬਣਾਉਣ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਯੋਗਦਾਨ ਸੀ।
ਫੇਰ ਉਸ ਸੁਪਨੇ ਦੇ ਦੌਰੇ ਵਿੱਚ, ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਤੇਰੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦੁਸ਼ਟ-ਬੁੱਧ ਪਛਾਣੇ ਤੇਰੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬੋਲ ਰਹੇ ਹਨ”। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਦੇ ਬਹੁਤ ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੋ, ਇਸ ਲਈ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਸਧਾਰਣ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੋ”। “ਠੀਕ ਹੈ” ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਕਿਹਾ। ਮੈਂ ਉੱਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਦਿਨ ਕੁੰਡਲਨੀ ਯੋਗਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਕਿ ਕੁੰਡਲਨੀ (ਅਦਵੈਤ) ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰੂਹਾਨੀ ਆਤਮਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭੁੱਖਾ, ਪਿਆਸਾ ਅਤੇ ਪਨਾਹ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਗੱਲਬਾਤ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਪ੍ਰਤੀ ਗਤੀ ਦਿੱਤੀ ਹੋਏਗੀ। ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਜਗ੍ਹਾ ਜਿਥੇ ਉਸ ਰੂਹ ਲਈ ਧਾਰਮਿਕ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਪੀਣ ਲਈ ਪਾਣੀ ਦਾ ਲੋਟਾ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਥੇ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ। ਇਕ ਸ਼ਿਵਲੰਗਾ ਟੈਲੀਫੋਨ ਸੈਟ ਉਥੇ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਉਹ ਰੂਹ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਇਕ ਬਹੁਤ ਸਪੱਸ਼ਟ, ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਅਤੇ ਜੀਵੰਤ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ। ਇਹ ਮੂੰਹ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਉੱਨਾਂ ਦੀ ਆਤਮਾ ਤੋਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਛੂਹ ਰਹੀ ਸੀ। ਇੰਜ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਸਵਿੱਚ ਦਬਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇੱਕ ਸਰੀਰਹੀਣ ਦਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਹੋਰ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਵਾਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਮਰਾ ਹੋਯਾ ਸਮਝ ਰਹੇ ਸਨ। ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਮਰ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਥੋੜਾ ਸੋਗ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਥੋੜਾ ਡਰ ਗਿਆ। ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਆਤਮਾ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਤੁਰੰਤ ਰੂਹ ਦੇ ਅਕਾਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ।
ਅਜ਼ੀਜ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਖ਼ਤਰੇ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਵੀ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ
ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਭਿਆਨਕ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ। ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹੀ ਸਥਿਤੀ ਸੀ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਦੇ ਸਮੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਹੋਏਗੀ। ਮੈਂ ਉੱਨਾਂਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੱਦੀ/ਪੁਸ਼ਤੈਨੀ ਘਰ ਦੇ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿੱਚ ਮ੍ਰਿਤ ਬੈਠਾ ਵੇਖਿਆ। ਇਹ ਇਕ ਅਜੀਬ ਅਤੇ ਦੁਖਦਾਈ ਤਜਰਬਾ ਸੀ। ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਦੁਰਘਟਨਾ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਬੋਲ ਨਾ ਸਕੀ ਸੀ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ‘ਤੇ ਇਕ ਜ਼ਹਿਰੀਲਾ ਕੋਬਰਾ ਸੱਪ ਆਇਆ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਅਮਲਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਬਚ ਨਿਕਲਿਆ।
ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਂਨੇ ਉਸ ਸੂਖਮ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਰੱਬ ਦੀ ਯਾਦ ਕਰਾ ਦਿੱਤੀ
ਉਹ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ‘ਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਸੁਖ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਮਿਲਿਆ, ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਰੱਬ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਬਿਲਡਿੰਗ ਦੇ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ ਅਤੇ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈ। ਉਨ੍ਹਾਂਦੀ ਦਿੱਖ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਥੋੜੀ ਸਾਫ ਸਾਫ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੂਖਮ ਸਰੀਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮੇਂ ਲਈ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਨਹੀਂ ਸਹਿ ਸਕਦਾ।
ਆਖਿਰ ਵਾਰ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੂਖਮ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਫ਼ ਦੇਖਿਆ
ਉਹ ਮੇਰੇ ਜੱਦੀ ਘਰ ਦੇ ਮੁੱਖ ਗੇਟ ਤੋਂ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਚਿੱਟੇ ਚਿੱਟੇ ਤੇ ਰੌਸ਼ਨ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਸ਼ਾਂਤ, ਹਸਦੀ, ਅਨੰਦਪੂਰਨ ਅਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਭਰੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਰੋਮ -2 ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਖਿੜਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿੱਥੇ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਹਰਿਦੁਆਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਹਰਿਦੁਆਰ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਤੀਰਥ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਵਿਸ਼ਵ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਯੋਗਾ ਰਾਜਧਾਨੀ ਰਿਸ਼ੀਕੇਸ਼ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਉਹ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਇਮਾਰਤ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦਾਖਲ ਹੋਈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹਰਿਦੁਆਰ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਹਰਿਦੁਆਰ ਗਿਆ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਚਾਚੇ ਦਾ ਸੂਖਮ ਸਰੀਰ ਮੈਨੂੰ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇਣ ਆਇਆ
ਇਸ ਤੋਂ ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੇ ਚਾਚੇ ਦੀ ਹਾਈਪਰ ਥਾਇਰਾਇਡ ਬਿਮਾਰੀ ਕਾਰਨ ਅਚਾਨਕ ਹਿਰਦੇ ਦੀ ਗਤਿ ਰੁਕਣ ਕਾਰਨ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਮਿਲਾਪੜੇ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਸਨ। ਡ੍ਰੀਮ ਵਿਜ਼ਿਟ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਹਨੇਰੀ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਗੁਫਾ ਦੇ ਅੰਦਰ ਤੁਰਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ, ਜਿਥੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਹੱਸਦੇ ਜਾ ਰਿਹੇ ਸੀ। ਮੈਂ ਅਤੇ ਮੇਰੀ 7-8 ਸਾਲ ਦੀ ਬੇਟੀ ਵੀ ਕੁਝ ਅਜੀਬ, ਹਨੇਰੇ ਅਤੇ ਚੰਦਰਮਾ ਮਿਸ਼ਰਤ, ਅਤੇ ਅਨੰਦ ਵਾਲੀ ਜਗ੍ਹਾ ਦੀ ਪੌੜੀਆਂ ‘ਤੇ ਚੜ੍ਹੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੀਛਾ ਕੀਤਾ। ਗੁਫਾ ਦੇ ਦੂਸਰੇ ਸਿਰੇ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਚਮਕਦਾਰ ਸਵਰਗ ਵਰਗੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਸੀ। ਚਾਚੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਤੁਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਮੈਂ ਡਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰੀ ਧੀ ਉਸ ਨਜ਼ਰੀਏ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਚੱਲਣ ਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਕੀਤੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਰੋਕਿਆ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਗੁਫਾ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਪਰਤ ਆਏ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ, ਮੇਰੀ ਕਾਰ ਬਾਲ -2 ਸੜਕ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਭੱਜ ਗਈ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬੈਠੇ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਮੈਨੂੰ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।
ਅਣਜਾਣ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਵੀ ਸੁਪਨੇ ਦੀਆਂ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਵਿਚ ਮਦਦ ਲੈ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ
ਮੇਰੇ ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੇ ਜਵਾਨ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਇਕ ਮੰਦਰ ਦਾ ਸਾਧ ਆਪਣਾ ਅੰਤਮ ਸੰਸਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਬਾਰ -2 ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਪੜਤਾਲ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਸ ਭਿਕਸ਼ੂ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਲਾਸ਼ ਨਾਲੇ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨੇ ਭਿਕਸ਼ੂ ਦਾ ਪੁਤਲਾ ਫੂਕਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਸਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਸਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਭਿਕਸ਼ੂ ਨੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਆਉਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਆਪਣੇ ਉਪਰੋਕਤ ਖੁਦ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਅਲੌਕਿਕ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
Demystifying Kundalini 